به نام حضرت حق

در ایام شهادت بزرگ بانوی اسلام صدیقه طاهره حضرت فاطمه زهرا(س) قرار داریم.همزمان با ایام حزن آل البیت(علیهم­السلام)،چراغی از مشعل فروزان علم و دین نیز غروب کرد.مردی که به مثابه آن بانوی بزرگوار در راه اسلام و قرآن از هیچ تلاشی فروگذار نکرد.سیره او همچون آن حضرت بود و او را می­توان نمونه بارز یک مسلمان واقعی دانست.

مرحوم حجت الاسلام و المسلمین شیخ محمد اسماعیل هیئتی مرد بصیرت ،اخلاص و عمل بود.او از مکتبش که فاطمی بود آموخته بود باید در راه خدا جهاد کرد.جهاد اصغر را با سربلندی پشت سر گذاشت و در جهاد اکبرش نمونه بود.خودساخته و مهذب.

ایمان و اخلاص که دو بال جهاد فرهنگی هستند را آمیخته با علم و دانش نموده و در کسوت یک روحانی به تبلیغ دین پرداخت.

حضور او در مجامع فرهنگی و علمی ،پاسخگویی به سؤالات و شبهات اعتقادی را جزو لاینفک وظایف خود دانسته و بر آن اهتمام جدی می­ورزید تا آنجا که علیرغم کسالت شدید دست از این وظیفه خود برنداشت و تا آخرین نفس خود در این راه ثابت قدم و استوار ماند.

او گرچه از یاران و همرزمان دفاع مقدس جامانده بود اما هرگز مسیر آرمانی آن شهدای والامقام را رها نکرد و اگر چه داغی سنگین از هجر دوستانش بر دل داشت اما راه و روش و وصیت آنها را عملی به دوش کشید .

او می­دانست وظیفه چیست؟دغدغه دردها و آلام جامعه خود را بهمراه داشت و مدام در پی رفع آن برمی­آمد و در این راه با گوشزد نمودن آن به جامعه روحانیت ، خود بصورت عملی وارد عرصه کارزار فرهنگی می­شد .

هماهنگی میان گفتار و عملش زبانزد خاص و عام بود .آنچه یک روحانی تمام عیار باید به دنبالش باشد خیرخواهی نسبت به مردم، ساده­زیستی و خودسازی است که همه در وجودش موج می­زد.

شناخت نیازهاى جامعه ،هدایت مردم را برای خودش یک جهاد می­دانست و کار را وقتی مقدس می­دانست که جهاد فرهنگی و دینی باشد.

او نام و یاد گلبرگ­های پرپرشده شقایق ،لبهای سیراب از عطش عشق ،پیشانی­های بوسه­گاه گلوله را با خود داشت و به همت بلندش آنان که آمدن و رفتنشان به رؤیایی بیش نبود رابه قلم کشید و زندگی و راه و رسمشان را مکتوب و جاویدان کرد.

اهل دغدغه بود.با وجود مشغله­های درسی و علمی با بینش بلندش قدم در راه تاسیس مجمعی از طلاب و روحانیون گذاشت که وظیفه­اش حضور مستقیم در منطقه زادگاهش بود .او یادآور این نکته بود که خدای متعال فرموده:

فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ کُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَلِیُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ (توبه/122)

او می­گفت :باید در بین مردم و جوانان حضور داشت.او اهل درد بود و برایش تبلیغ دین درجه نخست کاری بود.

فصل ثمردهی علمی او تازه شروع شده بود.او در کوران جبهه و جنگ خود را ساخته و در سنگر علم و دانش با حضور مستمر در دروس مراجع فرزانه ، توشه علمی چیده و امروز او باید نشر علم آل محمد(علیهم السلام) را که وظیفه ذاتی و اصلی خود می­دانست به منصه ظهور می­گذاشت که دست تقدیر الهی این سنگربان مجاهد را از میان ما برد و در بهشت قرین او را همنشین اهل بیت(ع) و همرزمان دیروزش قرار داد.

برایش قرب الهی مسئلت داریم که بحق عاش سعیدا و مات سعیدا.